Χιουμοριστικής διάθεσης σαφώς το προηγούμενο, καταγράφει ένα εγγενές πρόβλημα που υποσκάπτει τα θεμέλια της κυβερνητικής συνοχής. Ήδη σε τρεις μόνο μέρες από την ψήφιση του λεγόμενου «μνημονίου 3», αποδείχτηκαν έωλα τα επικοινωνιακά που εκπορεύονταν από το Μαξίμου, σχετικά με τη ΔΗΜΑΡ και την μακροημέρευση της συνεργασίας μαζί της. Εκπορευόταν η διαβεβαίωση πως ο πρωθυπουργός, εν τη μεγαθυμία του προφανώς, δεν θα έδιωχνε την ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, ώστε να την τιμωρήσει για την μνημονιακή της «απείθεια». Ώσπου ήρθε το φυλλορρόημα του ΠΑΣΟΚ και το μικρότερο της ΝΔ, έφτασε ο αριθμός των κουκιών στο 153, και εν μέσω παγωμάρας συνειδητοποιήθηκε ότι εύκολα στο μέλλον θα μπορούσε να συμβεί το ατύχημα και να μην περάσει ένα ζωτικό νομοσχέδιο χωρίς τις ψήφους της ΔΗΜΑΡ.
Παραδόξως ωστόσο ο κ. Σαμαράς δεν κατανόησε το εύθραυστο της κυβερνητικής συνοχής και δεν άλλαξε ρότα διακυβέρνησης. Καθόλη την πορεία της τρικομματικής κυβέρνησης, οι κυβερνητικοί εταίροι, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ παραπονούντο για την έλλειψη ενημέρωσης εκ μέρους των υπουργών της κυβέρνησης, ιδιαίτερα σε κρίσιμα θέματα Οικονομίας και διαπραγματεύσεων με την τρόικα . Ένιωθαν να τους αντιμετωπίζουν απλώς ως … «βαστάζους», όπως εκμυστηρεύτηκε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Ήδη τις δύο τελευταίες μόνο ημέρες έχουμε δύο κρούσματα: Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας προχώρησε στην αποστολή του πορίσματος για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου στους φορείς, χωρίς καμιά ενημέρωση και συνεργασία με τα κόμματα της κυβερνητικής συνεργασίας, και χωρίς να συγκαλέσει την Εθνική Διακομματική Επιτροπή για την Παιδεία. Υποτίθεται θα τα θυμηθεί εκ των υστέρων, μετά την διαβούλευση, οπότε δεν θα έχει νόημα η συμβολή τους σε αυτό.
Το μέγιστο ατόπημα ανήκει στον ίδιο τον πρωθυπουργό. Με μια αψυχολόγητη προσπάθεια, ίσως για να αποδυναμώσει τη λαϊκιστική ρητορεία της Χρυσής Αυγής, έδωσε εντολή στον υπουργό εσωτερικών κ. Στυλιανίδη να δώσει οδηγίες για την εφαρμογή της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας, που – κατά δημοσιεύματα - κρίνει αντισυνταγματικό το νόμο Ραγκούση για την Ιθαγένεια, να ετοιμαστεί εντός μιας εβδομάδας και να δοθεί στην δημοσιότητα νομοσχέδιο συμβατό με την απόφαση του δικαστηρίου.
Προφανώς θεωρεί υποδεέστερο το γεγονός ότι η απόφαση του δικαστηρίου δεν έχει δημοσιευθεί επισήμως. Αλλά κι αν αυτό ξεπεραστεί ως άκαιρη τυπολατρία, παραμένει το μέγιστο πολιτικό γεγονός της απαξίωσης των δύο εταίρων. Τα δύο κόμματα θεωρούν μείζον πολιτικό πρόβλημα το γεγονός ότι αγνοήθηκαν, πολύ δε περισσότερο που είναι αντίθετα στην κατάργησή του εν λόγω νόμου.
Το πρόβλημα, πέραν αυτού καθ' εαυτού του νόμου, που τέμνει ένα από τα κυρίαρχα προβλήματα της νεοελληνικής πραγματικότητας, (σ.σ. ανεξαρτήτως τι θέση έχει ο καθένας μας στην ουσία του νόμου - ο γράφων π.χ. έχει «εκτεθεί» δημοσίως δηλώνοντας αρνητικός ), είναι η «ενός ανδρός αρχή» που διέπει την συμπεριφορά του πρωθυπουργού. Πρωθυπουργεύει ωσάν να έχει αυτοδύναμη κυβερνητική πλειοψηφία με επάρκεια κοινοβουλευτικών ψήφων!
Μια τέτοια απόφαση θα έπρεπε: και να συζητηθεί πρωτίστως με τους δύο αρχηγούς και να περάσει από την έγκριση του υπουργικού συμβουλίου, το οποίο κατά κοινή ομολογία, έχει τεθεί στα αζήτητα (ακόμη κι ο αδρανής Καραμανλής το συγκαλούσε, έστω και προσχηματικά…)
Η κυβερνητική συνοχή, λόγω του μεγέθους των προβλημάτων που αντιμετωπίζει και των διαφορετικών αντιλήψεων που διέπουν τους κυβερνητικούς εταίρους, είναι εκ φύσεως αδύναμη. Η πρωθυπουργική συμπεριφορά την καθιστά ασθενή.
Η μακροημέρευση της κυβέρνησης δεν είναι ένα στοίχημα που θα πόνταρε εύκολα κάποιος, αφού πλέον βουλευτές των δύο κομμάτων διαβεβαιώνουν ότι τα νομοσχέδια που θα έρχονται χωρίς διαβούλευση, απλώς δεν θα περνάνε.
του Γιάννη Σιδέρη
