εκτός αν επαναστατήσουμε έγκαιρα, ενθυμούμενοι τον Σεφέρη:
«Οδηγούμαστε σε τραγωδία, είναι εθνική επιταγή η αποπομπή της χούντας».
Η αταλάντευτη κυβερνητική αναλγησία επιδεικνύεται σε κάθε ευκαιρία, καθημερινώς, θερίζοντας τα πάντα.
Ως σύμβολα της αναλγησίας τους έχουν επιλέξει τους αυτόχειρες (τους οποίους μισούν επειδή, αυτοκτονώντας, ανατινάζουν τη μνημονιακή δουλοπρέπειά τους), τους άστεγους και τους ζητιάνους:
και ο πιο σκληρόκαρδος και κυνικός θα λυγίσει, αν περπατήσει στις κεντρικές λεωφόρους των Αθηνών και στα ενδιάμεσα στενά.
Εκεί όπου, πριν από λίγα χρόνια, προχωράγαμε ανυποψίαστοι, για τον εφιάλτη που μας ετοίμαζαν, και σχεδόν ανέγγιχτοι από την καθημερινή βαρβαρότητα των μεγαλουπόλεων Δύσης, πρωτίστως, και Ανατολής, σήμερα βλέπουμε, σαν από αντεστραμμένο καλειδοσκόπιο, υπολείμματα ανθρώπων, ρημάδια και ρημάγματα, πεσμένους σαν άδεια σακιά σε γωνίες, κάτω από υπόστεγα, από στοές πολυκατοικιών, από σκαλωσιές, κάτω από οτιδήποτε μπορεί να τους προσφέρει λίγη προστασία από κρύο και βροχή, τυλιγμένους σε βρόμικες κουβέρτες, παπλώματα και υπνόσακους, βρόμικους και οσμηρούς, με απεριποίητα γένια, με σάπια δόντια (νεόπτωχοι, άνεργοι και πρεζάκια αντάμα), με κάτι στραβωμένα βρομοκατσαρολάκια για πιάτο, να παραπαίουν καμπουριαστοί, να ζητιανεύουν μουρμουρίζοντας ακατάληπτα, να τους τρέχουν σάλια, να ουρούν και να αφοδεύουν όπου βρουν, να τους βλέπουν οι τυχεροί που δεν κατάντησαν έτσι και να κλονίζονται ή να χαίρονται, άπλυτοι, νηστικοί, με μπερδεμένα μαλλιά, κοιμούνται από νωρίς, πολλοί με το κεφάλι στο πεζοδρόμιο ή σε χαρτόκουτες, και ξυπνάνε νωρίς (χωρίς κανείς να τους τραγουδάει το:
«Κάτω απ' το σβηστό φανάρι», περικυκλωμένοι από όλους εμάς που περνάμε αδιάφοροι δίπλα, δίνοντάς τους πού και πού κάνα κέρμα, θύματα επίσης της περίτεχνης παγίδας που μας έχουν στήσει οι ελίτ της υποδούλωσης: μας μολύνουν με την ενοχή και την αναλγησία τους, γινόμαστε ανάλγητοι από την καθημερινή εικόνα τόσων αστέγων και ζητιάνων, τη συνηθίζουμε, τη θεωρούμε φυσιολογική, την αποδεχόμαστε κάθε μέρα και περισσότερο, όπως και την αδυναμία μας να βοηθήσουμε έμπρακτα ανατρέποντας την κατάπτωση αυτή, την οποία χρησιμοποιούν και ως μοχλό για να μας απειλήσουν εμμέσως αλλά σαφώς με αντίποινα κι εκτελέσεις:
«Ετσι θα καταντήσετε κι εσείς, έτσι θα καταντήσουν όσοι δεν υπακούουν στις εντολές που ενσπείρει η τρόικα και διασπείρουν οι εντολοδόχοι της πολιτικοί.»
Αλλιώς, πώς δεν σκέφτονται το απλούστερο, να τους διαθέσουν καταλύματα σε εγκαταλειμμένα σπίτια, ξενοδοχεία, στρατόπεδα, έστω για να παραστήσουν τους φιλεύσπλαγχνους; Δεν μπορεί η μάνα μου, που πάει στα ενενήντα κι έχει μερική άνοια, ν' αναρωτιέται: «Γατί δεν τους πάνε σε άδεια σπίτια, τους κακόμοιρους, να μην κοιμούνται έξω;», και να μην το έχουν σκεφτεί οι κυβερνώντες. Το έχουν, αλλά ούτε τους αφορά ούτε τους ενδιαφέρει -τι σχέση μπορεί να έχουν με την πραγματικότητα, αφού απ' αυτήν φιλοδοξώντας να ξεφύγουν ενέσκηψαν στην πολιτική;- ούτε, κυρίως, τους εξυπηρετεί.
Σκοπός τους είναι να τρομοκρατήσουν την κοινωνία μέσω του εξαθλιωμένου στρατού αστέγων και ζητιάνων και να της εμφυτεύσουν μια από τις πιο βαθιές επιδιώξεις του σύγχρονου καπιταλιστικού καθεστώτος: η κοινωνία να χωρίζεται απροσχημάτιστα στα δύο -και μεταξύ αυτών των δύο να μην υπάρχει απολύτως καμία γέφυρα, επικοινωνία, σχέση.
Η ευφυΐα τους όμως, όσο ιδιοτελής και χαριτωμένη δούλη να είναι, δίνει, άθελά της, το μέτρο της δυτικής δημοκρατίας, που φυσικά ποτέ δεν ήταν δημοκρατία κατά την ελληνική έννοια, αλλά στη χώρα μας ποτέ δεν έφτανε σε τέτοια πρωτοφανή, προκλητικά επίπεδα αναλγησίας.
Τώρα φτάνει, καμαρωτή και περήφανη, και μας δείχνει την πολιτική-πολιτιστική ποιότητα της Δύσης -όχι ότι η Ανατολή διαθέτει κάτι περισσότερο για να καυχάται: το 5% θα εκμηδενίζει επ' άπειρον το 95%. Αυτό είναι το υπόβαθρο και ο στόχος.
Για ποιο λόγο να δείξουν ευαισθησία, αλληλεγγύη προς τη χειμαζόμενη κοινωνία;
Αν ήταν να δείξουν, δεν θα μας οδηγούσαν στο Μνημόνιο, κι αν επρόκειτο για λάθος, θα φρόντιζαν να επανορθώσουν.
Τότε όμως ο βηματισμός τους δεν θα ήταν χήνας αλλά αθλητή βάδην που πασχίζει να τερματίσει.
Η κουρελαρία βέβαια προκαλεί πάντα τη χλεύη των ατσαλάκωτων, αλλά πάντα αποδεικνύεται πολύ σκληρός αντίπαλος, αναγκάζοντας συχνά τους ατσαλάκωτους να τσαλακώσουν την άτεγκτη πτωχαλαζονεία τους και να φορέσουν τα φανταχτερά κουστούμια της μεταφυσικής δυστυχίας τους -το παπιγιόν μην ξεχάσετε.
Του ΑΛ. ΑΣΩΝΙΤΗ συγγραφέα
