Ο Rabindranath Tagore σε μια συνομιλία του με το Θεό λέει:
«Ήρθα μόνος μου στην προκαθορισμένη συνάντηση. Αλλά ποιος είναι αυτός μέσα στο σκοτάδι;
Παραμερίζω για να τον αποφύγω, αλλά δεν του ξεφεύγω.
Κορδωμένος σηκώνει σκόνη από τη γη∙
η δυνατή φωνή του καλύπτει κάθε λέξη που προφέρω.
Είναι ο δικός μου μικρός εαυτός, ο κύριός μου, δεν ντρέπεται καθόλου∙
μόνο εγώ ντρέπομαι που έρχομαι στην πόρτα σου μαζί του.»
Καθώς αρχίζουμε να υπερβαίνουμε τις ευτελείς ταυτίσεις του εγώ, αποκτούμε ανώτερη επίγνωση της θείας υπόστασης που υπάρχει μέσα μας. Καθώς οι συγκρούσεις ανάμεσα στον ανώτερο και τον απατηλό εαυτό μας επιλύονται, αρχίζουμε να γνωρίζουμε την ελευθερία και την ευδαιμονία που είναι το αληθινό μας πεπρωμένο. Έτσι περνώντας από το «εγώ» στο «εμείς» δημιουργούμε αργά αλλά σταθερά μια αληθινή, ευλογημένη κοινωνία.
Όπως λέει ο μεγάλος δάσκαλος Nisargadatta Maharaj :
«Η θέση μου είναι καθαρή. Παράγετε για να διανείμετε, σιτίστε πριν σιτισθείτε, δώστε πριν πάρετε, σκεφτείτε τους άλλους πριν σκεφτείτε τον εαυτό σας. Μόνο μια αφίλαυτη κοινωνία στην οποία όλα μοιράζονται, μπορεί να είναι σταθερή και ευτυχής. Αυτή είναι η μόνη πρακτική λύση. Εάν δεν τη θέλετε, τότε – πολεμήστε.»
ΧΡΟΝΙΑ ΑΧΡΟΝΑ !
Ξάνθη Φιλοσοφείν
