Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθώ το σίριαλ που εκτυλίσσεται (και) με τη ΔΕΗ, με φόντο την καύση καθαρού λιγνίτη. Θα εισπράττεται το τέλος ακινήτων, τι θα πει το Πολυμελές Πρωτοδικείο;
Η αγωνία κορυφώνεται, στο σαλόνι μου δεν ανάβω φώτα, η οθόνη του pc μου παρέχει αρκετή λάμψη στο δωμάτιο, σε διάφορα σημεία έχω μόνο κεριά. Προσκυνώ στα ρεσώ, είναι η νέα μου θεότητα, αμήν, είναι και ρομαντικά.
Πώς φωτίζεται η ιστορία των τελευταίων ημερών;
Ο υπουργός Οικονομικών έχει στείλει επιστολή προς τη διοίκηση της ΔΕΗ, ζητώντας από την επιχείρηση να εξακολουθήσει να εισπράττει κανονικά και δια νόμου το τέλος ακινήτων. «Δια λόγους δημοσίου συμφέροντος», φυσικά.
Επιπλέον, το υπουργείο Οικονομικών θα κατέθετε, στον Άρειο Πάγο, αναίρεση κατά της τελευταίας απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, το οποίο έκρινε τη χρέωση του ΕΕΤΗΔΕ - μέσω των λογαριασμών ρεύματος - μη σύννομη.
Και για να είναι σίγουρη, η διοίκηση της ΔΕΗ έχει δώσει ήδη εντολή στην αρμόδια υπηρεσία για συνέχιση της έκδοσης των λογαριασμών στους οποίους συμπεριλαμβάνεται το ειδικό τέλος ακινήτων.
Τι κι αν η απόφαση του Πρωτοδικείου είναι άμεσα εκτελεστή και μπορεί η συνέχιση της έκδοσης λογαριασμών με EETHΔE να εγείρει αγωγές από καταναλωτές; «Ας τα πληρώσουν τώρα, να μη χάνουμε και έξοδα, παιδιά», κάτι τέτοιο θα ακούστηκε από το υπουργείο.
Την ίδια στιγμή, την ίδια ημέρα, μαθαίνεις περί αυξήσεων 30% στα τιμολόγια που ζητεί η ΔΕΗ. Πληροφορείσαι και για τον παραπάνω φόρο - για εκατομμύρια οικογένειες - από την κατάργηση φοροαπαλλαγών, ενώ ετοιμάζονται πυρετωδώς οι διατάξεις του νέου φορολογικού νομοσχεδίου.
Μη σας κουράζω. Κάθε μέρα «σκάει» κάτι καινούριο, ένας καινούριος φόρος, ένα νέο χαράτσι που λέγεται κάπως αλλιώς, εδώ μαθαίνεις νέα ονόματα, νέα αρκτικόλεξα, πλουτίζεις τις γνώσεις σου και φτωχαίνει η τσέπη σου..
Κάθε μέρα υπάρχει μια μόνιμη απειλή πάνω από τα κεφάλια μας ότι και κάτι άλλο θα μας έρθει, κάτι νέο θα πρέπει να πληρώσουμε. Πρόκειται για αυτήν την αδιόρατη απειλή του «μην αράζετε», «μην ηρεμείτε» και, βασικά, «μην ανησυχείτε». «Εμείς είμαστε εδώ για να σας πάρουμε ό,τι μπορούμε, ό,τι έχετε...».
Από τότε που υπαχθήκαμε στο μνημόνιο, δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι δικό μας που να μην το έχουν μετατρέψει σε πηγή κέρδους για τον κρατικό κορβανά. Από ακίνητο και αυτοκίνητο, μέχρι έναν γλόμπο.
Πλέον, ουδείς μπορεί να υπολογίσει τα έξοδά του, κανείς μας δεν ξέρει το αν την επόμενη στιγμή θα μας φορολογήσουν και τον αέρα που αναπνέουμε. Γι’ αυτό, βέβαια, δεν θα έπαιρνα όρκο ότι δεν συμβαίνει ήδη.
Κάποτε, κάποιοι το έλεγαν και κάποιοι από εμάς γελούσαμε όταν το ακούγαμε: «Θα μας κάνουν να τους πληρώνουμε συνέχεια, να έχουμε διαρκώς το χέρι στην τσέπη».
Κι επειδή είναι δεδομένο ότι, τώρα πια, χρωστάμε σε πολύ κόσμο - βασικά, ούτε ξέρουμε ακριβώς πού χρωστάμε - το σίγουρο είναι ένα: Δεν υπάρχει κανένα έλεος προς εμάς, κανένας δεν μπορεί να μας λυπηθεί, να πάρει το μέρος μας, οι φιλολαϊκές πολιτικές έχουν πεθάνει, αιωνία η μνήμη τους.
Από εδώ και πέρα, λοιπόν, έτσι θα είναι οι ζωές μας;
Η απάντηση είναι «ναι», εκτός κι αν αλλάξει κάτι.
Αυτό, όμως, αναζητείται ακόμη. Καμιά ιδέα, έχουμε;
