Η αντιμετώπιση από τα ΜΜΕ των καταιγιστικών εξελίξεων στο χρόνιο θέμα της οικονομίας, συνέβαλε στην αποκοπή της σκέψης των πολιτών από την πραγματικότητα. Και κατέδειξε ένα μεσσιανισμό στην πληροφόρηση, μια πτώχευση της δημοσιογραφίας και μια υποβάθμιση της κοινωνικής διάστασης της δημοκρατίας…
Η απουσία δε από τα τηλεοπτικά δελτία, αλλά και από το εύρος των εφημερίδων, της αλήθειας των πραγμάτων και η επιχειρούμενη “σύγχυση” των πολιτών, ώστε να εγκλωβιστούν στη λογική “σκύψτε το κεφάλι, γιατί χανόμαστε…”, είναι συνέπεια της όλο και μεγαλύτερης εκποίησης της ελευθερίας του ήθους και των αξιών, με ταυτόχρονη επιδίωξη εξοβελισμού των αξίων!…
Γιατί ο όρος “ελευθερία” δεν είναι μονοσήμαντος. έχει τουλάχιστον δύο σημασίες. Και στο βαθμό που δεν αντιλαμβανόμαστε τη διπλή σημασία της ελευθερίας, την παρανοούμε και κατά συνέπεια την παραποιούμε. Αποτελεί δε κάκιστη πράξη η παρανόηση και η παραποίηση της ελευθερίας, η οποία συνιστά, όπου υφίσταται, την αξιοπρέπεια της κοινωνίας και την αξιοπρέπεια του ατόμου.
Υπάρχουν λοιπόν δύο ελευθερίες. Η μία είναι η ελευθερία εκ του νόμου. Και η δεύτερη είναι η ελευθερία εκ του ήθους. Η μία ελευθερία είναι παντελώς ανεξάρτητη από την άλλη. Μπορεί να έχεις ελεύθερο ήθος κάτω από οποιοδήποτε νομικό καθεστώς, ακόμη και ανελεύθερο. Μπορεί δηλαδή να είσαι ελεύθερος εκ του νόμου και ανελεύθερος εκ του ήθους. Στην ελευθερία εκ του νόμου δεν σου θέτει φραγμό ο νόμος. Στην ελευθερία εκ του ήθους σου θέτει φραγμό το ήθος. Αν σου θέσει φραγμό ο νόμος, είναι ανελεύθερος.
Αυτοί οι γενικοί προσδιορισμοί μας παρέχουν τα κριτήρια, για να κρίνουμε την πολιτεία και τους ανθρώπους από την οπτική της χρήσης της ελευθερίας. Η σημερινή κοινωνία στην Ελλάδα είναι ελεύθερη εκ του νόμου. Κανένας βασικά δεν διώκεται για τα φρονήματά του. Τούτη, όμως, είναι η μία ελευθερία. Είναι η ελευθερία που ασκεί η πολιτεία, με τα όποια τρωτά κατά την εφαρμογή της. Η άλλη ελευθερία, η εκ του ήθους, την οποία ασκεί το κάθε άτομο, οφείλει να είναι εξίσου παρούσα, προκειμένου να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη μιας πραγματικά ελεύθερης κοινωνίας.Όπου δηλαδή και οι δύο ελευθερίες ασκούνται θετικά.
Αν ο κάθε πολίτης δεν ασκεί το ήθος της ελευθερίας του την κάθε στιγμή και στην κάθε πράξη του, με έμφαση στους πολιτικούς και στους ανθρώπους του Τύπου και των ΜΜΕ, τότε έχουμε αναίρεση της δεύτερης ελευθερίας. Και μπορεί να φτάσουμε στο σημείο μέσα σε μια εκ του νόμου ελευθερία, οι πολίτες να αναλίσκουν την κοινωνική τους πρακτική σε πράξεις ανελεύθερες. Και στο βαθμό που ασκούνται πράξεις ανελεύθερες, έχουμε ανελευθερία.
Η ελευθερία εκ του νόμου είναι αφηρημένη. Η ελευθερία εκ του ήθους είναι συγκεκριμένη, διότι αυτή συνίσταται από την κοινωνική πράξη του κάθε ατόμου. Αλλά αν έχουμε συγκεκριμένη ανελευθερία και αφηρημένη ελευθερία, τότε απλώς έχουμε σπόρο για την επόμενη σπορά ελευθερίας. Με άλλα λόγια, όταν μειώνεται η ελευθερία εκ του ήθους, κινδυνεύει να μειωθεί ή και να εξαφανισθεί η ελευθερία εκ του νόμου. Η ελευθερία εκ του νόμου, δεν επιτρέπει τη λογοκρισία. Ο πολίτης όμως που παραποιεί το περιεχόμενο της είδησης, όταν δεν συνάδει πρός το συμφέρον που εκπροσωπεί ή πρός την ιδεολογία του, ασκεί τη λογοκρισία. Και μάλιστα αυτή η λογοκρισία είναι ειδεχθέστερη από τη λογοκρισία εκ του νόμου.
Διότι με τη θεσπισμένη λογοκρισία οι ελεύθερες συνειδήσεις εξεγείρονται και ασκούνται στην ελευθερία τους, ενώ με την κρυφή λογοκρισία οι συνειδήσεις διαφθείρονται , χωρίς να έχουν αντίληψη της διαφθοράς τους. Και νομίζουν ότι είναι ελεύθερες, ενώ τις έχουν καταδέσει οι ύπουλες λογοκρισίες των ανευλαβών συνειδήσεων στο χώρο της εξουσίας, πολιτικής και των ΜΜΕ.
Αυτό βιώνουμε τα τελευταία χρόνια και μήνες στην Ελλάδα. Συστηματικά και συντονισμένα από τα ΜΜΕ και τα συγκροτημένα επιχειρηματικά συμφέροντα. Και μας “τρομοκρατούν”. Και μας κάνουν να νιώθουμε άθλιοι και εξαθλιωμένοι. Μας “απονεύρωσαν” κάθε κριτική αντίληψη των πραγμάτων. Παρασιωπούσαν την αλήθεια ή εμπορευματοποιούσαν την ανέχεια, ασκώντας πράξη αισχίστης ανελευθερίας. Αφέθηκε η κοινωνία να διαβουκολείται από τις ανελεύθερες συνειδήσεις και να καταδένεται από τα μηχανεύματά τους μέσα σε μια ψευδαίσθηση ελευθερίας της ενημέρωσης και σε ένα κυκεώνα πολιτικών ψευδολογιών και πολιτικής κυνικής αναίδειας.
Ο απεχθής γύψος των ολιγοφρενών συντρίβεται αργά ή γρήγορα και απολαμβάνουμε την εκ του νόμου ελευθερία. Οι αόρατοι όμως κατάδεσμοι αυτών που δεν διαθέτουν το ήθος της ελευθερίας, περιελίσσονται αθόρυβα και με ασφάλεια γύρω από το φρόνημα και την ψυχή της ανύποπτης πλειοψηφίας. Ο ελεύθερος εκ του ήθους δεν αντιμετωπίζει τον άλλον ως όργανό του και ως μέσον για τις επιδιώξεις του. Δεν τον παγιδεύει αποκρύπτοντας πληροφορίες ή διοχετεύοντας αναλήθειες. Δεν τον παραπλανά με ψευδείς ή παραποιημένες γνώσεις… Δεν τον φανατίζει και δεν τον φενακίζει.
Η κοινωνία μας πάσχει δεινά από την έλλειψη ελευθερίας εκ του ήθους. Πρόκειται για δυσίατη κοινωνική ασθένεια, διότι για τους πολλούς, που είναι και θύματά της, είναι δυσδιάγνωστη. Και έτσι όλος ο πλούτος του Ελληνισμού σύρθηκε στην…ελεύθερη αγορά και εκποιείται. Και μάλιστα πολύ φθηνά, επειδή πρώτα φρόντισαν να τον ατιμάσουν. Ο καθένας που μετέχει σ’ αυτόν τον κουλτουραλιστικό-πολιτικό πολιτισμό, χωρίς την ελευθερία εκ του ήθους, φροντίζει να εκποιεί κάθε αξία…Και ο πλέον άγονος πολιτικός νομίζει πως είναι ο τελικός κριτής των πάντων και πως η κοινωνία του οφείλει, ενώ αυτός δεν ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ…
Αυτή ακριβώς την αναιδή και προκλητική φράση την ακούσαμε από τα χείλη δύο πρωθυποργών μέσα σε βραχύ χρονικό διάστημα. Τυχαίο και απλή σύμπτωση; Όχι, βέβαια.Την ακούσαμε από τον “περιπλανώμενο” πλέον Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος, ούτως ή αλλέως, ως απαίδευτος και αβέλτερος ούτε καν την έννοια της ηθικής δεν γνωρίζει…Και του εμφανώς ψυχονευρωτικού Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος αποτελεί και την ενσαρκωμένη απόδειξη της αναξιοπιστίας και της πολιτικής απάτης, ως ανελεύθερος εκ του ήθους πολιτικός.
freepen
